Συνέντευξη
στην εφημερίδα Ελευθερία Λάρισας στον
Νικ. Νάκο
“Παντελής
Γκίνης : ένας αιωνόβιος αγιογράφος
ανάμεσά μας”
Η
ιστορία μιας γόνιμης ζωής σαν παραμύθι
Υπάρχουν
πολλών λογιών συνομιλίες : με ανθρώπους
που τις περισσότερες φορές δε σε ακούν,
με τον εαυτό σου, που δεν θέλεις να τον
ακούσεις, με τα ζωντανά, που χρειάζεται
δύναμη και άσκηση.
Μα
υπάρχουν και κάποιες άλλες ξεχωριστές
συνομιλίες που εύκολα κανείς δεν τις
κάνει. Όπως λόγου χάρη να συζητάς με
έναν αιωνόβιο. Με έναν αιωνόβιο που ...
τάχει τετρακόσια, είναι καλλιτέχνης
και σου μιλάει για μια ζωή πούναι
παραμύθι, σου μιλάει για την τέχνη που
είναι σκέτη μαγεία ... Ε, τότε η συνομιλία
αξίζει να καταγραφεί.
Κάπως
τυχαία συνάντησα στην Λάρισα τον
αγιογράφο Παντελή Γκίνη, έναν από τους
παλιότερους Λαρισαίους.
Γεννημένος
το 1888 στη Δάρδα της Βόρειας Ηπείρου,
πατριώτης του ήρωα μητροπολίτη Δαρδαίου,
ήρθε στην Λάρισα, σχεδόν παιδί και
“άπλωσε ρίζες και κλαδιά” κι έδωσε σ'
αυτή τη γη παιδιά και έργο, στους ανθρώπους
της, που σήμερα τ' αναθυμάται με περηφάνεια.
Ο
Παντελής Γκίνης υπήρξε ένας από τους
πρώτους – ίσως ο πρώτος - αγιογράφος
της Λάρισας και ο μόνος από τους πρώτους
της λαρισινής αγιογραφίας που ζει κι
είναι τόσο ζωντανός σαν νεαρός. Το έργο
του πλούσιο και γόνιμο, υποβλητικό και
κατανοητό δόθηκε μ' αγάπη σε πλήθος
εκκλησίες στην υπόλοιπη Ελλάδα και στο
εξωτερικό.
Από
το 1911 που ήρθε στη Λάρισα ο γερό-Παντελής
Γκίνης, πέρασε λεβέντικα όλα τα δύσκολα
χρόνια που σημάδεψαν αυτή την πόλη κι
έγινε ένα με την ιστορία της, με την
τέχνη της.
Η
κουβέντα μας ήταν απλή, υποβλητική,
κατανυκτική, θάλεγε κανείς, με φόντο
μερικές από τις αγιογραφίες που τούμειναν
ακόμη στα χέρια του. Τις αγαπάει και
μιλάει γιαυτές σαν νάναι παιδιά του.
Είναι ένα μέρος από τη ζωή του, από το
παρελθόν, ένα γόνιμο παρελθόν δεμένο
άρρηκτα με την τέχνη, με την ζωγραφική
με την αγιογραφία.
ΤΟ
ΕΡΓΟ ΤΟΥ
Ο
γέρο-Παντελής Γκίνης, δεν ζωγράφισε με
το παραδοσιακό
