Η περιπέτεια της φυγής για την Ελεύθερη Ελλάδα τον Ιούνιο του 1911

Απομαγνητοφωνημένη διήγηση του Παντελή Γκίνη :

       Το 1908 στην Τουρκία έγινε επανάσταση, τελευταίος σουλτάνος στην Τουρκία ήταν ένας Αμπτούλ Χαμίτ, ο αγριότερος, χειρότερος σουλτάνος της Τουρκίας. Έγιναν οι νεότουρκοι, ένας Εμβέρ μπέης και ένας άλλος Ταλάτ, έκαναν επανάσταση και πέτυχε η επανάσταση και έκαναν μεταρρυθμίσεις. Πήγαν στα ανάκτορα που είχε ο σουλτάνος τον πήραν αιχμάλωτο και τον έφεραν στην Θεσσαλονίκη. Τον έκλεισαν σε ένα κτίριο στην Θεσσαλονίκη που ήταν εκεί μια εταιρεία που έβγαζε το Αλατίνι, είχε μυλους κ.τ.λ. Τον έκλεισαν εκεί τον σουλτάνο και έτσι δόθηκε σύνταγμα στην Τουρκία. Και τους χριστιανούς μέχρι τότε δεν τους στράτευε η Τουρκία. Τα παιδιά των χριστιανών, εμείς δηλαδή, πληρώναμε ένα φόρο, το λέγαν “πεντέλι” αυτό, αντί στρατιωτικό, πληρώναμε κάθε χρόνο δυο βεζύρια ασημένια τούρκικα. Αλλά με την επανάσταση που έκαναν οι νεότουρκοι το κατήργησαν το πεντέλι και έπρεπε με τους τούρκους μαζί να υπηρετήσουν στο στρατό και οι χριστιανοί μαζί, αδιακρίτως κα να μην πληρώνουν το φόρο.

         Εγώ στο Άγιο Όρος γράφει η μητέρα μου γράμμα στον πατέρα μου ότι το παιδί, εγώ είχα γίνει 20 ετών, με ζητούσαν στην Κορυτσά να πάω να παρουσιαστώ στο στρατό. Αν δεν πήγαινα σε μια προθεσμία που είχαν δώσει θα με είχαν ανυπότακτο και θα με πήγαιναν δια της βίας να με κατατάξουν στο στρατό τον τούρκικο.

Γίνεται ένα συμβούλιο εκεί, το αφεντικό μου και ο πατέρας μου.

        Τι θα κάνομε με το παιδί, πώς θα το αφήσομε να πάει στρατιώτης ; Όχι δεν θα πάει.

        Τί θα γίνει ;

        Θα το φυγαδεύσουμε.

        Πώς θα το φυγδεύσουμε ;

        Θα το στείλουμε στην Ελλάδα λαθραίως.

        Λοιπόν το 1911 ήταν Ιούνιος μήνας. Με δίνει 15 λίρες χρυσές ο πατέρας μου για χαρτζιλίκι. Πήρα την βαλιτσούλα που είχα και μια βελέντζα κόκκινη, τα ρούχα που φορούσα και σηκώνομαι και φεύγω.

      Εκεί στο Άγιο Όρος την συγκοινωνία την έκανε μια εταιρεία ακτοπλοϊκή, ελληνικά βαπόρια Γατούνη. Έκαναν συγκοινωνία Πειραιά – Χαλκίδα – Βόλο – Θεσσαλονίκη – Δάφνη – Δαρδανέλια – Κωνσταντινούπολη – Οδυσσός και γύριζαν πάλι. Και ήταν ένα ρώσικο πλοίο που και αυτό έκανε δρομολόγιο, έπαιρνε Ρώσους προσκυνητές, εξυπηρετούσε και τους Ρώσους καλογέρους που ήταν 5000 – 6000. Οι δικοί μας οι χαμένοι τα μοναστήρια τα πουλούσαν στους Ρώσους για να πάρουν χρυσό. Και οι πατριάρχες έπαιρναν χιλιάδες λίρες για να εγκρίνουν την αγοραπωλησία των μοναστηριών.

       Στις Καρυές τότε ήταν 300 αγιογράφοι. Είχαν οι Ρώσοι στην Ρωσία πρακτορεία. Έπαιρναν τις παραγγελίες εκεί, τις έστελναν στο Άγιο Όρος και τις έδιναν στους αγιογράφους του Αγίου Όρους. Ενώ οι Ρώσοι ήταν 3000000 αγιογράφοι, προτιμούσαν από το Άγιο Όρος, γιατί ήταν από το Άγιο Όρος άγιες οι εικόνες. Τις προτιμούσαν περισσότερο και ας ήταν πιο άτεχνες. Οι Ρώσοι στις δικές τους τις εκκλησίες εκεί στο Άγιο Όρος που είχαν τα μοναστήρια έκαναν εικόνες από το Άγιο Όρος καλλιτεχνικότερες από επιστήμονες αγιογράφους πρώτης τάξεως και στην Ρωσία πήγαιναν από το Άγιο Όρος για το λαό.

       Να φύγω με ελληνικό βαπόρι δεν με συνέφερε γιατί στη Θεσσαλονίκη από τη Δάφνη του Αγίου Όρους που έπιανε το πλοίο στη σκάλα και πήγαινε Θεσσαλονίκη και έπειτα στο Βόλο η τούρκικη αστυνομία έμπαινε μέσα και έκανε έλεγχο τρεις ώρες που έμενε στο λιμένα της Θεσσαλονίκης το πλοίο. Έκανε έλεγχο όλους τους επιβάτες, πού πάς, από πού είσαι, τα χαρτιά σου...Άμα έβρισκαν κανέναν παράνομο τον γράπωναν. Μα μην φύγω με ελληνικό πλοίο κα με πιάσουν οι τούρκοι στη Θεσσαλονίκη. Να φύγω με ρώσικο πλοίο.

       Λοιπόν όταν πέρασε το ρώσικο το πλοίο με έβαλε ο πατέρας μου στο πλοίο. Στις 10:00 η ώρα έφευγε από τη Δάφνη το πλοίο και ξημερώσαμε στην Θεσσαλονίκη. Στο ρώσικο δεν έρχονταν η αστυνομία η τουρκική, δεν τολμούσε, δεν έκανε έλεγχο. Πιάνω έναν ναύτη του πλοίου ο οποίος ήταν Έλληνας, τον λέω ότι :

       “Εγώ όταν έφυγα από το Άγιο Όρος στη Δάφνη η αστυνομία με ρώτησε που θα πάς ; Θα πάω στην πατρίδα μου. Εγώ λέω φεύγω λαθραίως, τα χαρτιά μου λένε να πάω να παρουσιαστώ στρατιώτης στην Κορυτσά και δεν θέλω να πάω στρατιώτης στους Τούρκους.

        Καλά που μου το είπες, έλα εδώ, πλησιάζουμε στη Θεσσαλονίκη”.

        Με πηγαίνει στην καμπίνα του κάτω στο βάθος του πλοίου. “Θα καθίσεις εδώ μέχρις ότου να 'ρθω να σε πως να ανέβεις απάνω στο κατάστρωμα”.

       Φτάνει το πλοίο στη Θεσσαλονίκη, εγώ κρυμμένος στην καμπίνα του ναύτη. Κάθισε το πλοίο δυο ώρες στη Θεσσαλονίκη, άφησε επιβάτες, πήρε άλλους. Ξεκινά για το Βόλο. Μόλις φύγαμε από το λιμάνι της Θεσσαλονίκης έρχεται αυτός ο ναύτης και με λέει :

      “Έλα εδώ πες ότι είσαι στην Ελλάδα. Φύγαμε από Θεσσαλονίκη πάμε για Βόλο τώρα. Τώρα δεν έχεις κανένα φόβο έλα”.

     Και βγήκα εγώ και πήρα ανάσα, πήρα και τα πραγματάκια μου και πήγα απάνω. Φτάνομε στο Βόλο. Βγαίνω εγώ στο Βόλο από το πλοίο.